Eind februari heb ik een geweldige trip gemaakt in Ijsland. Terwijl de weersvooruitzichten in Nederland alleen maar beter werden en lokaal de temperaturen op zouden lopen tot boven de 20 graden werden de weersverwachtingen in Ijsland alleen maar slechter. Maar daar was ik redelijk op voorbereid, dacht ik.
Bij aankomst op het vliegveld in Keflavik gaf de piloot al aan dat we niet direct naar buiten konden. Het stormde zo hard, dat ze de trap niet tegen het vliegtuig konden zetten omdat ze bang waren om het vliegtuig te beschadigen. We hebben nog een uur moeten wachten tot we daadwerkelijk uit mochten stappen. Eenmaal in de terminal had ik binnen no-time mijn bagage en stond ik bij AVIS om mijn huurauto op te halen.
Tijd voor de eerste locatie! Op een uur rijden van het vliegveld stond ik op het meest westelijke punt van IJsland. Het was weliswaar een behoorlijke storm, maar droog. Totdat je je cameratas openmaakt.. De regen kwam met bakken uit de hemel. Binnen 5 minuten was ik door en door nat. Maar dat mocht de pret niet drukken! Het was geweldig om op een hoog klif te staan waar de huizenhoge golven kapotslaan tegen de rotsen. Na de fotos gemaakt te hebben moest ik nog 15 minuten teruglopen naar mijn auto. Gelukkig kwamen er een paar Spaanse meiden langs die vroegen of ze mij af konden zetten ergens. Dat sloeg ik niet af. Ik was inmiddels al echt verzeken tot op mijn boxer.
Het was tijd om mijn hotel op te zoeken in Reykjavik. Stoel- en stuurverwarming aan en op naar Reykjavik! Wat een leuke stad is dat! Het is de hoofdstad, maar het is een compacte stad.
Leuk winkelstraatjes, en gezellige restaurantjes en barretjes. Na een poosje te hebben rondgedwaald en te hebben genoten van de stad was het tijd om wat te eten en te drinken. Daarna was het toch wel tijd om weer terug te gaan naar mijn hotel. Ik moest tenslotte toch wel weer op tijd op om het land verder te gaan verkennen.
Uitzicht vanuit Reykjavik
De 2e dag ging toch anders lopen. Tijdens het ontbijt kreeg ik al een melding op mijn telefoon: Code Oranje! Ga niet de weg op als je niet weg hoeft. Dat was toch wel even een dingetje. Vanuit Reykjavik moet je door een paar bergpassen. Na een paar minuten toch maar de knoop doorgehakt om toch te gaan rijden. En wat was dat gaaf! Nu is het sowieso niet zo druk met verkeer in Ijsland, maar ik had de weg voor mijzelf alleen! Het stormde verschrikkelijk hard en het was wel werken achter het stuur. In de loop van de ochtend kwam ik dan bij de eerste waterval Seljalandsfoss. Vanaf de weg zie je hem al opdoemen, en wat imposant is dat! Door de storm stoof het water ontzettend alle kanten op. Ik heb snel geparkeerd en door naar de waterval. Door het slechte weer was het er niet druk. En dat snap ik ook wel, want inmiddels was het ook gaan regenen. En dan geen miezerbuitje, maar een volwaardige slagregen die horizontaal ging. Dus je snapt wel, dat ik wederom zeiknat werd binnen 5 minuten.
Na deze waterval was het tijd om door te gaan naar de volgende plek: het gecrashte vliegtuig op het strand van Solheimasandur. Deze ligt een eindje verderop en daar moet je wat voor over hebben: een wandeling van 4 kilometer heen en terug vanaf de parkeerplaats. Ik was pas net begonnen met de wandeling toen ik werd gepasseerd door diverse auto’s. Ik keek om en zag dat er een hek openstond. Dat was niet verkeerd, want je moet weten dat ik nog steeds kletsnat was en de storm was ook niet gaan liggen. Ik was dus al behoorlijk koud! Ik ben snel door het hek gereden en binnen 15 minuten was ik bij het vliegtuig. Een oude Amerikaanse Douglas Super DC-3 welke in november 1973 een noodlanding moest maken. Na het foto’s maken werd het tijd om terug te gaan. Eenmaal aangekomen bij het hek begon het gedoe… Een klein bestelwagentje kwam aangereden en sloot pal voor mijn neus het hek en deed het op slot! Ik stapte nog uit, maar die kerel luisterde niet eens en stapte weer in en reed weg. En daar sta je dan! Achter een hek en geen kant meer op kunnen.. Samen met andere mensen die inmiddels achter mij stonden keken of we het hek uit de scharnieren konden tillen, maar dat was allemaal tevergeefs. Op een informatiebord vond ik een telefoonnummer. Ik besloot dat te bellen. De vriendelijke dame wilde mij niet helpen. Ik bevond mij op verboden terrein en daar ging ze niet over. Ik moest de politie maar bellen. Die konden het hek voor mij openmaken en direct een boete uitschrijven. SHIT! Dat heb ik weer.. Ik stak eerst maar een sigaret op. Na een klein kwartiertje kwam echter het bestelwagentje terug. Al scheldend en tierend liep de beste man naar het hek en gooide het hek open. Vol gas door het hek en klaar. Ik stak nog maar mijn hand op, maar kreeg alleen maar een middelvinger terug.
De regen en de storm was mij niet in de koude kleren gaan zitten. Ik had het koud. Ik zou nog een paar andere plekken hebben willen doen, maar ik vond het tijd om naar mijn volgende B&B te gaan. Ik had de zware behoefte aan een warme douche en droge kleren. Dus op naar Vik! Een klein kustplaatsje met een fantastisch uitzicht over de Atlantische Oceaan. En een geweldige B&B!
De volgende dag was het weer tijd om door te reizen. Inmiddels was de storm gaan liggen en het beloofde een zonnige dag te worden. Heerlijk! Ik begon aan het strand van Vik, om daarna door te rijden naar de lavavelden en Stokkness.
Een behoorlijk aantal kilometers, maar dat is helemaal niet erg. Het is er gewoon geweldig om te rijden.
Je hebt zoveel te zien! Van overweldigende vergezichten tot rendieren die op 50 meter van de weg staan te grazen. Die avond streek ik neer in het plaatsje Höfn. De volgende dag zou in het teken staan van terugrijden naar het vliegveld, dus ik besloot nog voor een keer uit mijn dak te gaan met eten. Die avond zat ik bij Pakkhus. Een heerlijke drie gangen menu en geweldig bier.
En toen werd het tijd voor de terugreis. Een reis van bijna 500km terug naar het vliegveld. Maar was is er nou lekkerder dan te cruisen door een prachtig landschap met je favoriete muziek gestreamd over de speakers? Ik hou er in ieder geval van!
Aan het einde van de dag kwam ik weer aan bij het vliegveld. Na het inleveren van de huurauto was het tijd voor de laatste nacht. Ik sliep in het hotel op het vliegveld. Een wandelingetje van 200 meter, maar ik presteerde het toch nog even om zwaar onderuit te gaan. Ik struikelde dus over mijn eigen schoenveters en viel dus plat op mijn gezicht.. Met als gevolg een bloedende harses, kapotte bril en twee kapotte knieen… Ja, Ijsland kan gevaarlijk zijn :-)
Maar wat heb ik genoten!